Ulviyya Ali · Pink Floyd – Wish You Were Here ბედისწერა, ხშირად ჩვენი საყვარელი სიტყვაა, ის არ იყო ჩემი ბედისწერა, ალბათ ბედისწერას ესე არ უნდოდა, ესეიგი ეს იყო ჩემი ბედისწერა, ბოლოს ყველაფერი ისე მოხდა როგორც ბედისწერამ ინება. გვიყვარს ეს სიტყვა, ვიმალებით მის მიღმა, ვიყენებთ მას, ვაბრალებთ მას, თავს ვიმშვიდებთ მისით, ბოლო ბოლო ეს ხომ მართლა ესეა, განა არა? განა მე ყველაფერი არ გავაკეთე? განა ბოლომდე არ დავიხარჯე? თუ მთელი ჩემი მონდომების მიუხედავად ეს არ გამოვიდა ესეიგი ეს არც იყო ჩემი ბედისწერა, ხო? ჰმმმმ…. ბოლომდე კი დაიხარჯე? თვით ბედისწერის კონცეფციაც კი მაშინებს, რა გამოდის, ჩვენ არა გვაქ თავისუფალი ნება? ჩვენი ხვედრი[…]

რისი გეშინია? გაქ კი მიზეზი? უფლება? ლოგიკური ახსნა? გინდა დაგასპოილერო? რაც არ უნდა ქნა და რაც არ უნდა გააკეთო ბოლო მაინც ერთია – სიკვდილი, დაახლოებით დროის დაანგარიშებაც შეიძლება – 72 წელი, რამდენი გაიარე უკვე შენი მოგზაურობიდან? რამდენი დაგრჩა კიდევ? და რა გგონია, ვინმე გაგიხსენებს ასე დაახლოებით შენი სიკვდილიდან 50 წლის მერე? ჰმ? არა, სერიოზულად, ის რაც შენ ბოლოში გელოდება უფრო საშიშია თუ ის რასაც შენ უფრთხი ყოველდღე? )) ჰა ჰა ჰა, რა იყო, გრძნობები ვერ გაუზიარე შენს ქრაშს? )) სამსახურიდან ვერ წამოხვედი რომელიც არ მოგწონს? )) ურთიეთობა არ გაწყვიტე ხალხთან რომლებიც არაფრად გაგდებენ? )) გეხვეწები, თუ შენ ეს ყველაფერი გაშინებს[…]